انار میوه جا افتاده درختچه ای (Punica granatum L.) است که به ویژه در غرب آسیا و در منطقه اطراف دریای مدیترانه و همچنین سایر نقاط جهان از جمله آمریکا که آب و هوا برای آن مناسب است، کشت می شود.
درختچه به طور معمول تا 5 متر رشد می کند، اما در برخی موارد، ممکن است به مورفولوژی درختی به ارتفاع 10 متر برسد، به جز ارقام کوتوله که تا 1-2 متر رشد می کنند.
آب و هوای مدیترانه ای (با زمستان های معتدل در معرض نور خورشید و تابستان های خشک) برای رشد انار ایده آل به نظر می رسد.
بیشتر واریته‌ها برگ‌ریز هستند، اگرچه گزارش‌هایی از انارهای همیشه سبز و مشروط برگ‌ریز بسته به ارتفاع و دمای منطقه گزارش شده است.
یکی از فرآورده های بسیار کاربردی این میوه می توان به سس انار اشاره نمود که از این محصول برای تهیه انواع غذا استفاده می نمایند.
این میوه به عنوان توت گوشتی طبقه بندی می شود، شکل آن تقریباً گرد و به قطر تا 10 سانتی متر است و در قسمت بالایی آن یک کاسه گل تاجی شکل وجود دارد.
در داخل اگزوکارپ چرمی یک مزوکارپ گوشتی وجود دارد که در اتاقک هایی که توسط غشاء از هم جدا شده اند سازماندهی شده است.
آریل ها حاوی بخش خوراکی میوه هستند، اگزوکارپ، یعنی پوست انار، حدود 50 درصد کل میوه را تشکیل می دهد، در حالی که بخش خوراکی آن از 10 درصد دانه و 40 درصد آرل تشکیل شده است.
انار کامل و آب آن دارای رنگی شدید است که ترکیبات فعال زیستی منتخب به ویژه آنتوسیانین ها مسئول آن هستند، بنابراین، تنوع رنگ در بین ارقام مختلف عمدتاً به دلیل غلظت متفاوت این ترکیبات است.
دامنه بررسی فعلی اشاره به کاربردهای انار در صنایع غذایی در خصوص ویژگی‌های فیزیکوشیمیایی و ماندگاری محصول است، علاوه بر این، تلاشی برای ارائه پتانسیل انار در برابر تعدادی از بیماری ها از طریق مطالعات in vitro و in vivo وجود دارد.
